UWAGA!!

Jeśli jakiś nieszczęśliwiec zechce skomentować tego bloga musi zaznaczyć podczas komentowania opcję "inne" lub "anonimowy"

Pozdrawiam Autorka:)

Galeria wróżek i elfów

Mała galeria jednorożców

Wróżbici i wróżbitki

Najsłynniejsi wróżbici i wróżbitki

Pytia:

Wyrocznia Delficka - sławna w starożytnej Grecji wyrocznia w Delfach, która ogłaszała swe przepowiednie przez kapłankę. Kapłanka ta musiała mieć co najmniej 50 lat i zwana była Pytią. Pytia piła ze świętego źródła Kassotis, żuła liście laurowe i z wysokości swego trójnogu wygłaszała święte słowa wyroczni czasami od razu w formie heksametrycznej, zwykle jednak dopiero świątynni poeci układali jej słowa w formie poetyckiej. Zwyczaj ten, poniechany w czasach upadku, znów został wskrzeszony za cesarstwa rzymskiego. Co jakiś czas odżywają sugestie, że Pytia wygłaszała swe przepowiednie pod wpływem upajających wyziewów, wydobywających się w świątyni. Pytać wyrocznię mieli prawo tylko mężczyźni po szeregu obrzędów oczyszczających i po złożeniu przepisanych ofiar. Pytania mogły dotyczyć wszystkich dziedzin życia. Słynne było, na przykład, pytanie Chajrefona, kto jest najmądrzejszym człowiekiem w Grecji. Odpowiedź wyroczni brzmiała: Sokrates.Wyrocznia często była pytana o przyszłość w czasach kryzysów lub wojen.

Kassandra:

Kasandra (gr. Κασσάνδρη Kassandre;) - w mitologii greckiej córka króla Troi Priama i jego żony Hekuby. Jej bliźniaczym bratem był Helenos.
Zakochany w niej Apollo dał jej dar widzenia przyszłości, jednak Kasandra nie odwzajemniła jego miłości. Rozgoryczony rzucił na nią klątwę, sprawiając, że nikt nie wierzył w jej przepowiednie. Dramatycznych ostrzeżeń Kasandry nie słuchali jej rodacy, nie udało się jej zapobiec upadkowi Troi. Po zdobyciu miasta przez Achajów, została wywieziona do Myken jako branka króla Agamemnona. Także on nie wierzył jej przepowiedniom. Zginęła razem z nim, zamordowana przez żonę Agamemnona Klitajmestrę i jej kochanka Egista.
Jej imię stało się synonimem złowróżbnej prorokini, wieszczącej nieszczęście.

Melampus:

Melampus legendarny wieszcz i wróżbita grecki i prorok. Syn Amythaona i Idiomene. Stał się sławny dzięki swemu dziełu, w którym wyjaśniał wróżenie z drgań członków. Słowo Melampus znaczy („czarnonogi”). Mity mówią, że niegdyś jego uszy polizały węże, dlatego rozumiał mowę zwierząt, przepowiadał i leczył, był założycielem rodu proroków Melampodydów. Swoje magiczne moce wykorzystywał dla własnego dobra i dla brata, Biasa. Jego żona Iphianassa urodziła mu pięcioro dzieci: Anthiphatesa, Mantiosa, Abasa, Pronoe i Mant.

Mimir:

Mimir - nordycki bóg mądrości o postaci olbrzyma. Zamieszkiwał pod Yggdrasilem (wiecznie zielonym drzewem, gałęziami sięgającym nieba, a korzeniami - podziemnej krainy zmarłych), u Źródła Mimira (Mimirsbrunn), którego wody zawierały całą mądrość świata.
Za możliwość napicia się wody mądrości aby stać się najmądrzejszym z bogów, Odyn ofiarował jedno swe oko.

Fineus:

Fineus - w mitologii greckiej syn Agenora, król miasta Salmydessos w Tracji, posiadał dar przepowiadania przyszłości.
Jego żona, Idaja, oskarżyła niesłusznie synów Fineusa z pierwszego małżeństwa o zniewagę, za co Fineus rozkazał ich oślepić. Bogowie chcać ukarać go za ten czyn, zesłali Harpie, które porywały jedzenie ze stołu lub zanieczyszczały je zamin Fineus zdążył wziąć cokolwiek do ust. Od klątwy i jednocześnie śmierci głodowej Fineusa wybawili Kalais i Zetes.

Kalchas:

Kalchas - najsłynniejszy z wieszczów greckich, towarzyszył wojskom w wyprawie przeciw Troi. Trafnie przepowiedział, że wojna trojańska potrwa dziesięć lat. Istniała przepowiednia, że Kalchas umrze, gdy spotka wieszcza mądrzejszego od siebie. Pokonany w sztuce wieszczenia przez Mopsosa, umarł ze zmartwienia. Świątynia poświęcona Kalchasowi znajdowała się w Apulii, gdzie wyznawcy we śnie usyskiwali wyrok wyroczni.

Nostradamus:

Nostradamus (fr. Michel de Nostredame) (ur. 14 grudnia 1503 r. w Saint-Remy w Prowansji – zm. 2 lipca 1566 r.), francuski lekarz, astrolog, matematyk i autor proroctw, doradca królowej Francji Katarzyny Medycejskiej. Miał m. in. przepowiedzieć okoliczności śmierci jej męża Henryka II.

Smoki

W mitologiach smok jest przedstawiany jako zwierzę, rodzaj olbrzymiego, latającego gada. Smoki obdarzone były przewrotną inteligencją i według wielu mitów potrafiły posługiwać się mową oraz posiadały rozmaite skarby, a także ziały ogniem.
Różne "smokopodobne" zwierzęta występowały w mitologiach wielu kultur. Smoki są istotami reprezentującymi siły natury i cztery żywioły, zwłaszcza zaś ogień i powietrze. Smok był też często używany w roli symbolicznej.

SMOKI EUROPY

Smoki europejskie, dominujące w mitologiach kontynentu oraz w konwencji fantasy, mają wygląd mocno wyrośniętej jaszczurki (czy też jak kto woli czworonożnego dinozaura), z dodanymi skrzydłami. Jako symbol pojawiają się już w Imperium Rzymskim. Potrafią zionąć ogniem, nierzadko mają wiele głów i są na ogół symoblem zła, a także Szatana. W Europie wiąże się z nimi wiele legend, postać Św. Jerzego, a także wiele odniesień literackich, np. w opowieści o Tristanie i Izoldzie.
W mitologii słowiańskiej występowało stworzenie nazywane żmijem, również mające wygląd gada ze skrzydłami, występujące wysoko w górach, ale nie ingerujące w sprawy ludzkie.
O smokach pisze szczegółowo Benedykt Chmielowski w Nowych Atenach:
"gdzie historia włóczkową robotą" zapisana. Jest to wskazanie na jakiś rodzaj pisma pamiętającego historię smoczych dziejów, opartego na niciach. Tamże smoki strzegły złote runo. Wiele smoków ziało ogniem, choć nie wszystkie. Podobnymi do smoków stworami były też bazyliszki i wywerny.

SMOKI DALEKIEGO WSCHODU

Lungi, czyli smoki azjatyckie wywodzą się z Chin, a początek legendzie dały im zapewne kości dinozaurów, które występują licznie na pustyni Gobi. Smoki chińskie znane są także w Japonii, Korei Południowej, Wietnamie i Azji Południowo-Wschodniej. Chiński smok posiada ciało węża, pysk wielbłąda, łuski karpia, łapy tygrysa i szpony orła. W pysku często trzyma perłę, która symbolizuje doskonałość.
W przeciwieństwie do europejskiego smoka, smok chiński jest istotą sprzyjającą ludziom, i — jako taki — symbolizował przez wieki władzę cesarską, np. smoczy tron oznaczał tron cesarza Chin. Ludność chińska wierzyła, że pierwszymi cesarzami ich kraju były właśnie smoki.
W odniesieniu do przyrody, smok jest symbolem wody. Chińczycy wierzyli w przeszłości, że każda rzeka, zbiornik wodny czy chmura mają swojego smoka, którymi zarządza Smoczy Król w Niebie. W czasach suszy składano ofiary Królowi Smoków z prośbą o deszcz.
Smok jest elementem wielu chińskich powiedzeń i przysłów, np. chiński idiom 望子成龙 (dosł. pragnąć, by dziecko zostało smokiem) jest używany w odniesieniu do rodziców, którzy mają wygórowane ambicje wobec swych pociech.
Starożytna chińska astrologia umiejscawiała gwiazdozbiór Smoka między Małą i Wielką Niedźwiedzicą. Smok to jedno z 12 zwierząt chińskiego zodiaku.

Elfy w fantastyce

ELFY W FANTASTYCE:
Elfy stanowią jedną z najważniejszych ras większości światów fantasy.
Ze względu na różnice między światami, zachodzą również zasadnicze różnice w opisach elfów w różnych rzeczywistościach fantasy. Wspólne pozostają jednak przeważnie pewne elementy natury oraz wyglądu elfów:
długie, szpiczaste uszy

• długowieczność

• związki z naturą i lasem

• uzdolnienia magiczne

• piękny wygląd

• długie włosy piękny i melodyjny głos
  

Dzisiejsze wierzenia

Według niektórych tradycji elfy wyręczają Świętego Mikołaja w rozdawaniu prezentów pod choinkę lub mu w tym pomagają.

Elfy w mitologii cz. 2

Elfy w mitologii irlandzkiej (s.irl Síd, n.irl. Sídhe) są rasą istot nadprzyrodzonych, dość mocno odmiennych od ludzi. Istnieją różne typy sídhe, mianowicie:

• sluagh sídhe potrafiące latać i dowolnie zmieniać kształt elfy z orszaku Dzikiego Łowu,
• sídhe chodzące po ziemi w porze zmierzchu,
• sídhe strzegące lasów i jezior Irlandii i Szkocji.